Chic Dubbelchic

Het klikt wel tussen de actuele fotografie en de hedendaagse kunst. Dat blijkt eens te meer op de expo Click Doubleclick in de Bozar. Foto’s zijn echte kunstwerken geworden, het zijn al lang geen documentaire kiekjes meer. Een paar recente technische ontwikkelingen helpen wel natuurlijk. Zo kunnen er nu lekker grote afdrukken worden gemaakt, die de concurrentie aankunnen met de soms monumentale formaten van schilderijen. En de mogelijkheden om het beeld te manipuleren gaan momenteel ver voorbij het regisseren van de scène of het afwachten van het juiste moment of het gegoochel in de donkere kamer. Afzonderlijke opnames worden naadloos ineengewerkt, de kleuren van afzonderlijke objecten worden opgehaald, er worden transformaties op het beeld toegepast. En de fotograaf draagt volop bij tot het conceptueel discours in de hedendaagse kunst. Dat blijkt alvast uit het thema van de tentoonstelling dat gaat over de documentaire factor: hoe echt is een foto en is hij ooit echt geweest, zegt een beeld genoeg of moet er een verhaal bij etc. Een aantal werken op de expo geeft daar prachtig eigenzinnige antwoorden op. Een paar voorbeelden. Er is het werk van Larry Sultan die pornosets bezoekt en dan net naast of door een struik of net ervoor of erna naar de scène kijkt, geen probleem echter want onze verbeelding doet de rest (die van mij toch). Er zijn de enorm uitvergrote jpegs van Thomas Ruff, de blokjes en bijbehorende vervormingen worden ineens een leuk plastisch idee en het verlies aan informatie wordt door de enorme afmetingen al wat moeilijker door ons brein gecompenseerd. Heel tof zijn de werken van Spinatsch die dezelfde scène op verschillende momenten gedurende de dag fotografeert en de verkregen foto's volgens een regelmatig grid dooreeen mengt. Toch maar weer een stap verder dan de fotomontages van David Hockney, waarin op een gelijkaardige manier het tijdsaspect wordt vervat. Ook de serene portretten van mensen op plaatsen waar hun eerder in de tijd verschrikkelijke dingen zijn overkomen zijn erg boeiend. Zo wordt bv. een man gefotografeerd terwijl hij in de zee zwemt met daarbij de uitleg dat hij op die plek ooit door een tsunami werd verrast en daarbij een aantal familieleden verloor. Een onschuldig beeld bij een aangrijpend verhaal. Verder heb ik genoten van de foto's van Thomas Struth die groepen toeristen heeft geportretteerd bij de David, het wereldberoemde werk van Michelangelo. Grappig hoe de blik van sommigen duidelijk op David's kruis is gericht, met de bijbehorende onderdrukte glimlach. In feite kijken we via deze foto's zelf ook naar het beroemde beeldhouwwerk, maar dan zonder het werkelijk te zien. Enfin, prachtige tentoonstelling eigenlijk en dat zo dicht bij huis. De curator (Thomas Weski) is namelijk wereldwijd bekend voor zijn kwaliteitsexpo’s over fotografie. Bij den Bozar weten ze dat ook wel en hebben ze er dan maar meteen de Zomer van de Fotografie van gemaakt. In het kader daarvan kan je nog naar massa’s andere tentoonstellingen, wij zijn alvast ook naar foto’s uit de Morgen gaan kijken en naar de achterstevoren stromende waterval van Hervé Charles. Klik hier voor meer info ;-)

Everypainter

Wacht niet met schilderen tot je op pensioen bent! In het boek Everyman van Philip Roth komt zo'n triestig geval aan bod. Het verhaal begint alvast goed met de begrafenis van de hoofdfiguur. Waarna de schrijver ingaat op de gezondheidsperikelen van de betrokkene, zijn relatieproblemen toelicht en de daaruit resulterende eenzaamheid op zijn 65ste. Geen nood denkt de man, ik stort me wel op mijn passie, het schilderen. Helaas gaat hem dat, ziek en eenzaam zijnde, niet goed af waardoor de inspiratie uitblijft en hij ommenduur geen zin meer heeft om de verfborstel nog op te pakken. En hij zelfs stande pede onverwacht komt te overlijden. End of story. Een sentimenteel verhaal? Toch niet zoals Roth het geschreven heeft, hij doet dat zo koel en zakelijk dat je er koude rillingen van krijgt (ik moest aan Houellebecq denken). De schrijver wil niet moraliserend zijn, maar zijn boodschap is zo klaar als een klontje: er is geen leven na de dood en er is zeker geen verf.

Ku(n)sttoerisme

Wie deze zomer wat beeldende kunst wil meepikken hoeft er geen museum voor binnen te gaan. Dankzij Beaufort 2006 kan je gewoon naar de kust. Van De Panne tot Knokke sieren diverse beeldhouwwerken het strand en in menige kerk is aardig schilderwerk te bewonderen. Je moet er wel 70 km kustlijn voor afdweilen, dus boekten we twee nachten in Nieuwpoort. Dag 1 sprongen we al direct op de fiets om het stuk tot De Panne onder handen te nemen. De olifanten op het strand van Andries Botha waren de moeite, alsook de beelden in het gestrande schip van Jane Alexander. Beide sculpturen vielen ook in de smaak bij de zonnekloppers omdat ze door hun omvang voor wat schaduw zorgden. Het werk van Jan Van Imschoot viel wat tegen, het bleek namelijk een digitale print op doek te zijn, samengesteld uit een aantal bestaande werken. In principe ben ik daar niet tegen, maar de kleuren waren nogal vaal en mat. Dag 2 vatten we aan met een fikse wandeling over het strand in de richting van Oostende. Het schilderij van Luc Zeebroek was alweer een (met verf bijgewerkte?) print op doek, maar kon mij toch bekoren. Je moest er wel de dreunende stem van de kunstenaar bijnemen, die een passende passage uit de bijbel voorlas. Echt knap waren de beelden van reusachtige baby's in Middelkerke van David Cerny, zonder gezicht en uitgevoerd in mat zwart. Op naar Oostende, waar het PMMK ons opwachtte. Eerst de film over de "Making of Beaufort 2006", die ik eerder "Het afscheid van Willy Van den Bussche" zou willen noemen (de man gaat als directeur van het PMMK binnenkort op pensioen). In zowat elke passage werd de curator ten tonele gevoerd, gefilmd vanuit kikvorsperspectief terwijl hij de plaatsing van de werken overschouwt en daarbij ongetwijfeld onmisbare aanwijzingen verstrekt. Over dus naar het PMMK zelf waarbij het werk van Jan Van Imschoot mij dit keer wel wist te treffen: een 4-tal monumentale schilderijen uit de reeks "Testimony of a Barking Dog". Ook de mini-expo van Magritte was puik en verder is vooral Kati Heck mij gunstig opgevallen. Bij terugkeer naar Nieuwpoort genoten we van de zonsondergang bij het graf van Ensor waarover een enorme spin van Louise Bourgeois waakte. Alras brak dag 3 aan, met het besef dat we nog maar de helft van Beaufort hadden gedaan. Maar we lieten ons niet ontmoedigen en reden dit keer met de auto van stad naar stad. Een soort café van Joep van Lieshout in de vorm van een liggende vrouwentorso in bikini zonder hoofd armen en benen stal al direct de show. De kerk met schilderijen van Kati Heck was helaas dicht, maar een zwempartij onder het toeziend oog van de antropomorfe figuren van Josep Arago maakte veel goed. Idem voor het bezoek aan de kerk met werk van Koen Van den Broek: gewoonweg super hoe die man van een schaduw een schilderij maakt. Ook in Blankenberge hing er sterk werk in de kerk, een ketting namelijk van ronde portretten van Boeddha, gemaakt door Ling Jian. Op de pier in Blankenberge vonden we beeldhouwwerk van Stephan Balkenhol, niet de klassieke figuurtjes uitgehakt uit een boomstam, maar een bas-relief aangebracht op de zijkanten van een houten boot. Uiteindelijk strandden we in Zeebrugge waar we na een afsluitend maal de zonsondergang bij een monumentale sculptuur van Jean Bilquin bewonderden. In Knokke zijn we niet meer geraakt, dat zal voor een andere keer zijn, misschien in combinatie met Freestate. We hebben de ku(n)st toch maar weer gehad!

Eigen werk 2

Door het mooie weer heb ik tijdelijk mijn garage weer als atelier kunnen inrichten. Voeg daar een paar dagen verlof aan toe en het resultaat zijn deze twee acrylschilderijen op papier van 64,5 x 50 cm. Ik heb geen idee waarover ze gaan, maar de stijl is duidelijk garagistisch. Wie schildert er nog in zijn garage?