Chic Dubbelchic

Het klikt wel tussen de actuele fotografie en de hedendaagse kunst. Dat blijkt eens te meer op de expo Click Doubleclick in de Bozar. Foto’s zijn echte kunstwerken geworden, het zijn al lang geen documentaire kiekjes meer. Een paar recente technische ontwikkelingen helpen wel natuurlijk. Zo kunnen er nu lekker grote afdrukken worden gemaakt, die de concurrentie aankunnen met de soms monumentale formaten van schilderijen. En de mogelijkheden om het beeld te manipuleren gaan momenteel ver voorbij het regisseren van de scène of het afwachten van het juiste moment of het gegoochel in de donkere kamer. Afzonderlijke opnames worden naadloos ineengewerkt, de kleuren van afzonderlijke objecten worden opgehaald, er worden transformaties op het beeld toegepast. En de fotograaf draagt volop bij tot het conceptueel discours in de hedendaagse kunst. Dat blijkt alvast uit het thema van de tentoonstelling dat gaat over de documentaire factor: hoe echt is een foto en is hij ooit echt geweest, zegt een beeld genoeg of moet er een verhaal bij etc. Een aantal werken op de expo geeft daar prachtig eigenzinnige antwoorden op. Een paar voorbeelden. Er is het werk van Larry Sultan die pornosets bezoekt en dan net naast of door een struik of net ervoor of erna naar de scène kijkt, geen probleem echter want onze verbeelding doet de rest (die van mij toch). Er zijn de enorm uitvergrote jpegs van Thomas Ruff, de blokjes en bijbehorende vervormingen worden ineens een leuk plastisch idee en het verlies aan informatie wordt door de enorme afmetingen al wat moeilijker door ons brein gecompenseerd. Heel tof zijn de werken van Spinatsch die dezelfde scène op verschillende momenten gedurende de dag fotografeert en de verkregen foto's volgens een regelmatig grid dooreeen mengt. Toch maar weer een stap verder dan de fotomontages van David Hockney, waarin op een gelijkaardige manier het tijdsaspect wordt vervat. Ook de serene portretten van mensen op plaatsen waar hun eerder in de tijd verschrikkelijke dingen zijn overkomen zijn erg boeiend. Zo wordt bv. een man gefotografeerd terwijl hij in de zee zwemt met daarbij de uitleg dat hij op die plek ooit door een tsunami werd verrast en daarbij een aantal familieleden verloor. Een onschuldig beeld bij een aangrijpend verhaal. Verder heb ik genoten van de foto's van Thomas Struth die groepen toeristen heeft geportretteerd bij de David, het wereldberoemde werk van Michelangelo. Grappig hoe de blik van sommigen duidelijk op David's kruis is gericht, met de bijbehorende onderdrukte glimlach. In feite kijken we via deze foto's zelf ook naar het beroemde beeldhouwwerk, maar dan zonder het werkelijk te zien. Enfin, prachtige tentoonstelling eigenlijk en dat zo dicht bij huis. De curator (Thomas Weski) is namelijk wereldwijd bekend voor zijn kwaliteitsexpo’s over fotografie. Bij den Bozar weten ze dat ook wel en hebben ze er dan maar meteen de Zomer van de Fotografie van gemaakt. In het kader daarvan kan je nog naar massa’s andere tentoonstellingen, wij zijn alvast ook naar foto’s uit de Morgen gaan kijken en naar de achterstevoren stromende waterval van Hervé Charles. Klik hier voor meer info ;-)