Pimp My Painting

Mechelen is tegenwoordig wel erg ambitieus op het vlak van de schilderkunst. We hebben al galerij Transit die regelmatig het werk van een schilder presenteert, nu is er ook De Garage die projecten rond schilders doet. De Garage is een ruimte voor actuele kunst ondergebracht in het Cultuurcentrum Mechelen en er loopt momenteel de tentoonstelling Pushing The Canvas. Die Engelse titel verraadt intenties die de grenzen van een regionale stad overschrijden. Zelfs de cataloog is tweetalig, de Engelse tekst staat rechts en de Nederlandse links. Die cataloog is wel een echte aanwinst, niet zozeer door de reproducties (er staan meer werken in dan er te zien zijn maar er ontbreken ook nogal wat werken) maar vooral omwille van de inleidende teksten. Vooral de uitleg van Nicola Setari is hilarisch. Zo weet hij te vertellen dat het woord canvas afgeleid is van cannabis en dat kunst sowieso verslavend is en dat men drugverkopers pushers noemt. Ziedaar de verklaring van de titel Pushing The Canvas. Maar hij zegt ook wat hij werkelijk bedoelt, nl. dat de hedendaagse kunstkritiek de kunstenaar boven het kunstwerk stelt waardoor alles kunst kan zijn (zelfs een ingeblikte stront) en opgelet voor wie nog een oordeel durft uit te spreken want voor alles is er een uitleg. Hij beschouwt het canvas als een mooi wapen tegen deze “pushy” kunstkritiek. Ook de tekst van Thibaut Verhoeven is erg boeiend. Schilderijen mogen dan wel aan populariteit hebben gewonnen, volgens hem kijken we er naar op de verkeerde manier. We kijken nl. veel te inhoudelijk, terwijl het tenslotte om verf op doek gaat. Schuldige is de conceptuele kunst die het discours boven de materie heeft gesteld. De nieuwe media met o.a. video vormen een efficiënter vehikel voor dat verhalend aspect en hebben bovendien het voordeel dat men er vertrouwd mee is buiten de artistieke context (cinema, televisie). Zou het daarom zijn dat vooral figuratieve schilders terug in de smaak vallen? Herkenbare objecten uit de werkelijkheid bieden op zijn minst de mogelijkheid om zelf een verhaal te construeren uit het beeld. Op de tentoonstelling zien we in elk geval voornamelijk figuratieve schilders, maar ze schilderen wel allemaal op een totaal andere manier. Stephan Balleux schildert schijnbaar pasteus maar je kan er bv. nog een gezicht in zien, Ellen De Meutter deconstrueert menselijke figuren tot vlakken/lijnen/kleuren, Stief Desmet maakt geschilderde collages, Kati Heck combineert hyperrealisme met het niveau van een kindertekening, Thomas Huyghe schildert op een canvas dat 3-dimensioneel vervormd is, Tom Liekens integreert de vormelijke aspecten van kitsch, Matthieu Ronsse probeert met luide muziek en afval de aandacht van zijn figuratief werk af te leiden, Helmut Stallaerts veegt geschilderde gezichten weer uit, Cindy Wright vergroot alles zodanig uit dat het weer iets anders wordt. De kunstenaar is het vormelijk aspect van schilderen dus zeker niet uit het oog verloren, maar volgens Verhoeven de kijker dus wel. Geen nood volgens mij, misschien vormen de figuratieve elementen in de schilderijen juist een paswoord tot de meer vormelijke aspecten. Waardoor inhoud en vorm weer perfect samenvallen en the medium terug the message is. Wat zijn die hedendaagse schilders toch slim!

Eigen werk 11

Zo, er is weer een schilderij klaar. Titel van deze is "Vanaf morgen kan iedereen zijn zegje doen". Afmetingen 90 op 70 cm. Techniek is acryl op linnen. Dit werk en het vorige schilderij zijn trouwens te zien in de Abdij van Drongen op zaterdag 2 en zondag 3 juni. Dit ter gelegenheid van de lokale kunstmarkt, samen met het werk van mijn collega's op de academie. Een wegbeschrijving vind je hier. Zaterdag is de expo toegankelijk van 14 tot 18u, zondag van 10u tot 19u. De opening (met receptie) vindt plaats op vrijdag 1 juni om 19u, iedereen is van harte welkom!

Schilderskoorts

Toen ik 's avonds thuis kwam van de expo Leve de schilderkunst in Rotterdam had ik 39,4 graden koorts. Dat kwam zonder twijfel door al die goede schilderijen die we hebben gezien, je wordt daar warm van. De tentoonstelling bevatte enkel figuratieve werken van na 2000. Interessant was het kaleidoscopisch karakter. Van elke kunstenaar kreeg je meestal maar één werk te zien, maar er waren zeer veel kunstenaars. Van heel wat onder hen had ik nog nooit gehoord. Zo heb ik aangenaam kennis gemaakt met o.a. Tai-shan Schierenberg (portretten à la Lucian Freud), Terry Rodgers (schilderijen van kinky feestjes), Wolfgang Ellenrieder( wat je al niet met stock foto's kan doen), Pat Andrea (menselijke figuren als poppetjes), Bas De Wit (opvolger van Francis Bacon?). Ook met de bekenden was het een aangenaam weerzien. Zo hing er een prachtig werk van Neo Rauch op papier (Nerv), er was een schilderij van Eric Fischl uit de Krefeld reeks en van Markus Muntean en Adi Rosenblum hing er een indrukwekkend schilderij in de typische stijl en met ondertitel. Niet alle bekende schilders waren echter goed vertegenwoordigd, van sommigen hing er echt een flutschilderijtje. Van Sasnal bv. en ook van Lucian Freud. Het kan alleen maar meer volk trekken moeten de organisatoren gedacht hebben. We moeten wel nog willen terugkomen natuurlijk, dergelijke dingen werken averechts. Grappig was de nevententoonstelling met schilderijen uit Kollywood (de Tamil versie van Bollywood). Rechttoe rechtaan schilderkunst die de grote emoties uitbeeldt (angst, woede, liefde... ). Vreemd wel dat de auteurs van de schilderijen onvermeld blijven. Toen we het museum verlieten zijn we niet ver meer geraakt: galerij Witte De With is vlakbij de Kunsthal en ook het museum Boijmans Van Beuningen was binnen handbereik. Bij De With hebben we o.a. video's van Jesper Just bekeken, een verademing na al die schilderijen. Leuk toch dat een video je bij de hand neemt en tijd heeft om een verhaal te vertellen. Boijmans van Beuningen was er daarna voor mij teveel aan, de koorts begon toen echt wel door te wegen. Ik herinner mij niettemin toch een paar mooie werken van Frans Hals en olieverfschetsen van Rubens. Plus een grappige ingreep van Maurizio Cattelan, nl. een man die in het midden van een zaal uit de vloer komt piepen. Of was ik aan het ijlen?

Kunstijs

Ooit had ik gezworen om nooit meer een kunstbeurs te bezoeken. Te commercieel, teveel volk, teveel werken... Maar ik ga nu al een paar jaar terug naar Art Brussels en dat bevalt mij zeer. Ik ben op de avond van de laatste dag geweest waardoor het er niet te druk was. We hebben ons beperkt tot één van beide zalen om een overdosis aan werken te vermijden. Het blijft wel een commerciële bedoening natuurlijk. Alles moet verkoopbaar zijn en wat dat niet is moet ten minste de aandacht trekken. Verkoopbaar is alles wat naam heeft, hoe klein of lelijk het werk ook is. Verkoopbaar is ook al wat nieuw is. Dat kan vanalles zijn, als het maar goed gemaakt is. Deze categorie is nog leuk, je leert allemaal nieuwe namen kennen. Een paar ontdekkingen: Karin Hanssen, David Hancock, Duncan Wylie, Katinka Lampe, Nina Kluth, Andrew Sendor, Simon Willems, Janic McNab, Henrik Samuelsson, Ruud Van Empel en Paco Pomet. De kunstenaars in kwestie zitten meestal bij kleine galerijen, die op Art Brussels gegroepeerd werden onder de benaming Young Talent en First Call. Ik had een tof gesprek met een medewerkster van galerij Kleindienst. Die vertegenwoordigen o.a. Tilo Baumgärtel van de Neue Leipziger Schüle. Ik heb direct een boekje over hem gekocht, niet te krijgen in de reguliere kunstboekhandel. De mevrouw wist mij te vertellen dat Neo Rauch een typisch mannelijke schilder is, zijn vrouw Rosa Loy een typisch vrouwelijke schilder en Baumgärtel een kinderlijke schilder. Grappig. Naarmate het sluitingsuur van de beurs naderde kwam een mooie theorie over de hedendaagse schilderkunst bij mij bovendrijven. Namelijk dat steeds meer schilders figuratief en abstract combineren in hetzelfde werk. Daardoor krijgt de kijker “best of both worlds” en komt de sublieme kijkervaring weer een stapje dichterbij. We vierden dit inzicht met een ijsje voor een prijsje (5 Euro per 2 bollen Haegendass). Ik moet dringend eens een schilderij verkopen...