Kunstijs

Ooit had ik gezworen om nooit meer een kunstbeurs te bezoeken. Te commercieel, teveel volk, teveel werken... Maar ik ga nu al een paar jaar terug naar Art Brussels en dat bevalt mij zeer. Ik ben op de avond van de laatste dag geweest waardoor het er niet te druk was. We hebben ons beperkt tot één van beide zalen om een overdosis aan werken te vermijden. Het blijft wel een commerciële bedoening natuurlijk. Alles moet verkoopbaar zijn en wat dat niet is moet ten minste de aandacht trekken. Verkoopbaar is alles wat naam heeft, hoe klein of lelijk het werk ook is. Verkoopbaar is ook al wat nieuw is. Dat kan vanalles zijn, als het maar goed gemaakt is. Deze categorie is nog leuk, je leert allemaal nieuwe namen kennen. Een paar ontdekkingen: Karin Hanssen, David Hancock, Duncan Wylie, Katinka Lampe, Nina Kluth, Andrew Sendor, Simon Willems, Janic McNab, Henrik Samuelsson, Ruud Van Empel en Paco Pomet. De kunstenaars in kwestie zitten meestal bij kleine galerijen, die op Art Brussels gegroepeerd werden onder de benaming Young Talent en First Call. Ik had een tof gesprek met een medewerkster van galerij Kleindienst. Die vertegenwoordigen o.a. Tilo Baumgärtel van de Neue Leipziger Schüle. Ik heb direct een boekje over hem gekocht, niet te krijgen in de reguliere kunstboekhandel. De mevrouw wist mij te vertellen dat Neo Rauch een typisch mannelijke schilder is, zijn vrouw Rosa Loy een typisch vrouwelijke schilder en Baumgärtel een kinderlijke schilder. Grappig. Naarmate het sluitingsuur van de beurs naderde kwam een mooie theorie over de hedendaagse schilderkunst bij mij bovendrijven. Namelijk dat steeds meer schilders figuratief en abstract combineren in hetzelfde werk. Daardoor krijgt de kijker “best of both worlds” en komt de sublieme kijkervaring weer een stapje dichterbij. We vierden dit inzicht met een ijsje voor een prijsje (5 Euro per 2 bollen Haegendass). Ik moet dringend eens een schilderij verkopen...