Ons Kelley

Wiels is eindelijk een centrum voor actuele kunst. Er was lang sprake van, maar veel leek er niet te gebeuren. Er was zelfs al een officiële opening, ergens vorig jaar. Maar sindsdien: windstilte. Tot nu, met de expo van Mike Kelley. De ruimtes zijn maagdelijk wit, er is een cafetaria en bookshop, er zijn suppoosten. Er is zelfs een tentoonstelling, van een bekende conceptuele kunstenaar. Daarmee laat Wiels merken dat het echt menens is. Niet dat ik ooit al van Mike Kelley gehoord had. De man is nochtans van even groot belang voor de kunst als Paul McCarthy, dat wil wat zeggen! Zelfs zijn werk is mij bijzonder meegevallen, en dat terwijl ik vroeger zoveel conceptuele kunst gezien had dat ik er een beetje mijn bekomst van had. Maar hier zijn echt leuke dingen te zien. Er zit ook een goed idee achter, nl. het materialiseren van herinneringen. Hoe gaat ons Kelley tewerk? Hij herinnert zich bv. de scholen uit zijn jeugd en bouwt daar dan modellen van. Een mooie opener van de expo is een kijkkast waar al deze modellen (uitgevoerd in het wit) bijeen staan. Interessant detail: delen die hij zich niet meer kan herinneren laat hij gewoon weg. Nog een leuke: het herensceneren van oude schoolfoto's en schooltoneel. Als een oude foto er al vreemd kan uitzien, dan ziet zo'n herenscenering er helemaal belachelijk uit. Op de derde verdieping spelen video's van het schooltoneel allemaal door elkaar, een hels lawaai. Ik werd pijnlijk herinnerd (!) aan de expo van McCarthy in het SMAK, waar een gelijkaardige "format" werd gehanteerd, erg imposant. Ook Kelley heeft een rekening met Amerika te vereffenen, in dit geval het trauma van een steriele opvoeding op één of andere onbekende High School. McCarthy rekent op gelijkaardige wijze af met zijn cultureel trauma, een beetje zoals in de jaren tachtig Hollywood zich inschakelde om het Vietnam-trauma te verwerken. Opmerkelijk: op deze sterk conceptuele expo zijn ook schilderijen te zien. Weliswaar passen deze binnen het concept, maar het zijn beelden die ook op zichzelf kunnen staan. Een beetje Kati Heck achtige werken trouwens, vanwege de collage "look" en de onvolledige afwerking. De schilderijen zouden een commentaar vormen op de verouderde compositietheorieën die de kunstenaar op school kreeg opgedrongen. Van een zekere Hoffman, dat moet ik toch eens opzoeken. Een mooie herinnering voor mijzelf was de installatie met muziek van Morton Subotnick, iemand die ik nog ken uit mijn jeugdjaren, toen ik helemaal weg was van electronische muziek. Muziek die zo bizar en buitenaards klinkt, dat ze toen al een mooie commentaar op het conservatieve Amerika moet gevormd hebben, a.h.w. een aanfluiting van Kelley's eigen jeugd. Enfin, het was een mooie expo. En Wiels heeft eindelijk wielen gekregen!