Een performant schilder

Ken je dat, exposities waar je heengaat voor die ene kunstenaar, maar waarbij je het werk van een andere kunstenaar meer apprecieert? Dat was wat mij onlangs overkwam toen ik naar de expositie van Werner Mannaers in het Cultureel Centrum van Mechelen trok. Een tweede tentoonstelling zou ik er bijnemen "als er nog tijd over was". Tijd was er genoeg en dus ging ik nog vlug even het werk bekijken van een zekere Narcisse Tordoir. En nu wordt het gênant: hoe goed de schilderijen van Mannaers ook waren, ik moet toegeven dat ik veel meer onder de indruk was van Tordoir. Monumentaal, episch, surrealistisch. Hoe komt het toch dat ik deze kunstenaar niet kende?
Meer lezen »

Mooi, maar lelijk

Je kent ze wel, die advertenties van dure modehuizen. Genre Vuitton, Gucci, Diesel. Mooie jonge mensen showen de onbetaalbare kleren en accesoires. Zelden zie je de modellen lachen op die foto's. Ze kijken je aan met een lege blik, emotieloos. Die afstandelijkheid suggereert dat ze zich boven de toeschouwer verheven voelen, een houding die het exclusief karakter van de producten onderstreept. Het mag vooral niet lijken dat men zich amuseert, dat zou een beetje goedkoop zijn. Wie bij zoveel luxe onverschillig blijft moet echt wel veel kluiten hebben. Decadentie ten top. Niet echt een onderwerp om te schilderen me dunkt. Schilderijen zijn op zich al een luxeproduct, wie ze kan betalen wil zijn eigen verderfelijke levensstijl toch niet uitgebeeld zien?
Meer lezen »