Public Annemy

Jaja, Anne-Mie van Kerckhoven gaat publiek. Oké, insiders kennen haar al langer. Ik herinner mij in elk geval haar HeadNurse project, dat is intussen al tien jaar geleden. Haar werk werd toen omschreven als cyberfeminisme. Feminisme, omdat ze als vrouw erotische beelden uit sexmagazines gebruikte, wat uitgelegd werd als een daad van verzet tegen het mannelijk chauvinisme omdat ze als het ware deze beelden terugvorderde, onder andere door ze te vervormen en te verkleuren. Cyber, omdat daarbij de computer werd ingeschakeld, eerst nogal onbeholpen - je ziet de pixels - maar daardoor juist des te opvallender. Nu, de geheel eigen esthetiek die daaruit voortvloeide wist ik als man in elk geval erg te appreciëren. En nu nog steeds. Recent kwam ze in de belangstelling omdat ze op kosten van de Vlaamse overheid een jaar in Berlijn, de Europese kunstcène bij uitstek, mocht vertoeven. Dankzij Kunstwerkt heb ik niet zo lang geleden ook de kans gekregen om haar atelier te bezoeken. En nu dus een expositie in Wiels, zij het dan vooral van haar tekeningen. Bij het atelierbezoek toonde AMVK ons haar speciale tekenhoek en ook de tekeningen die ze voor Wiels aan het selecteren was. Ze tekent bijna elke dag, en dat al sinds de jaren zeventig. Ik denk niet dat ze aan haar tekeningen een grote artistieke waarde toekent, ze tekent vooral om het creatief proces gaande te houden. De oudere tekeningen zijn dan ook niet veel meer dan oefeningen in vrije associatie. Het zijn vooral de recente tekeningen die de moeite lonen. Bijvoorbeeld de reeks "A dash of dolls" uit 2002, om er één te noemen. Dat zijn echt op zichzelf staande werken, geëlaboreerde tekeningen van vervormde kitscherige interieurs met daarin getransformeerde beelden van vrouwen in sexueel getinte poses. Dikwijls schrijft AMVK er wetenschappelijke citaten bij, zo plaatst ze kennis in contrast met lichaam, abstractie (modern) tegenover figuratie (romantisch). Er hangt ook een mooie reeks gemaakt in Berlijn, zeer grafisch en in Duitse kleuren voor zover die bestaan. De tekeningen uit de jaren zeventig spreken mij stukken minder aan, ik vind ze wat te geforceerd underground. Gelukkig wordt de tentoonstelling van tekeningen aangevuld met films. Die vormen als het ware het andere uiteinde van haar artistiek spectrum. Tekenen is uiteindelijk iets erg fysiek, terwijl film veel minder materieel is. We krijgen te zien waar al die tekeningen uiteindelijk toe leiden. Ze worden in de filmpjes verwerkt samen met morphings toegepast op de oorspronkelijke beelden en aangevuld met intrigerende soundscapes. De titels van de films alleen al lonen de moeite, bijvoorbeeld "Morele herbewapening" uit 1996. Enfin, ik denk dat AMVK haar plaatsje in de Belgische en zelfs internationale kunstscène nu wel veroverd heeft. Heel goed van Wiels om daar toe bij te dragen!