Crowdpainting

In de krant stond deze week een bericht over The One Million Masterpiece, zogezegd ’s werelds grootste digitaal schilderij. Vraag is natuurlijk of je een lappendeken van 1 miljoen individuele werkjes een schilderij kan noemen. Als een museum al zijn werken in één lijst zou samenvoegen, zouden we toch ook niet meer van een schilderij spreken. Bovendien is “no artistic ability required”, dus de kwaliteit van het resultaat is niet bijzonder hoog. Oké, het is voor een wereldrecord en voor een goed doel, maar toch. Het blijft een ongeoorloofde exploitatie van de format “schilderij”. Geef mij dan maar andere voorbeelden van artistieke “crowdsourcing”, zoals daar zijn: Swarmsketch, The Sheepmarket, Learning To Love You More. In Swarmsketch worden pogingen ondernomen om gezamenlijk een tekening te maken rond een opgegeven onderwerp (bv. Hungry Girl, Che Guevara, Man On Fire). Het resultaat heeft veel van een kindertekening, maar is echt wel tezamen gemaakt: per bezoek kan je namelijk maar 1 lijn toevoegen die altijd nog door anderen kan worden weggestemd. De aanpak op The Sheepmarket lijkt op die van The One Million Masterpiece maar het onderwerp ligt vast en ook de vorm is beperkt. Iedereen moet nl. een schaap tekenen bekeken vanaf de linkerkant. Zo is er meer samenhang: alle schapen kijken in dezelfde richting en vormen zo een mooie kudde. Bij Learning To Love You More worden volgens de beste tradities van de conceptuele kunst verzamelingen aangelegd, bv. van foto’s genomen onder een bed of van schilderijen met enkel schaduwen. De opdrachten zijn redelijk gedetailleerd, kwestie van vergelijkbare resultaten te bekomen. Die kunnen gepost worden naar de website waarna curatoren er selecties uit maken om tentoon te stellen. Ook veel leuker dan The One Million Masterpiece, hoewel niet bijster veel artistieker, is het zgn. Photoshop Tennis. Dat is eigenlijk meer een spel, waarbij de spelers vertrekkend van één foto telkens een beeldmanipulatie uitvoeren. Geeft toch soms leuke resultaten. Enfin, het blijft volgens mij nog wachten op het eerste echt geslaagde kunstwerk gemaakt door de “crowd”. Echte kunstenaars werken al langer samen met betere resultaten, denken we bv. maar aan Rubens en Brueghel. Een vorm van “incrowdsoourcing”?