Chez Léon

Door onze verhuis naar Anderlecht was het noodgedwongen even stil op deze blog. Maar nu 2007 is begonnen zijn we terug in de lucht, hoewel ik dit bericht voorlopig nog aan de keukentafel moet schrijven. In een virtuele wereld merk je daar gelukkig niets van en dus kan ik als vanouds mijn passie voor voor schilderkunst met jullie delen. Het was nog net vorig jaar toen Jessie en ik de expo over Léon Spilliaert in het KMSK hebben bezocht. Er is 10 jaar aan deze tentoonstelling gewerkt en dat is er aan te merken. Een aantal jaar geleden aan de kust was er al een expo over zijn werk, maar nu blijkt hoe onvolledig die wel was. Hier wordt werkelijk elke stap in zijn oeuvre belicht, zo wist ik bijvoorbeeld niet dat hij op het eind van zijn leven bomen tekende. Voor het eerst heb ik ook verstaan hoe Spilliaert te werk gaat. Er wordt virtueel door zijn schetsboeken gebladerd en de oortelefoon legt omstandig uit welke materialen hij gebruikt. Dat blijkt vooral Chinese inkt te zijn, die hij verwerkt zoals aquarel en combineert met kleurpotlood en pastelkrijt. Daarmee maakt hij die donkere zelfportretten in burgerlijke interieurs of die melancholische zeezichten bij nacht. Eigenlijk zijn het tekeningen, met een mooi uitgepuurde art-nouveau belijning. Hij heeft zich ooit wel eens aan schilderen gewaagd, maar de paar olieverfschilderijen die op de expo hangen getuigen dat dit niet echt een groot succes was. Nu pas heb ik ook door dat er wat symbolisme en wat expressionisme en nog wat stijlen uit de tijd van toen in zijn werk zitten, iets dat mij vroeger nooit is opgevallen. Daarna zijn we nog in de nieuwe cafetaria van het KMSK geweest, de taarten en de promotiefilm zijn aanraders, voor de haute-cuisine sandwiches kwamen we te laat.