Kunstwerpen

Gisteren ben ik met een paar kunstvrienden nog eens poolshoogte gaan nemen van de Antwerpse kunstscene. Een ideale gelegenheid om dat te doen is de zeswekelijkse nocturne, wanneer de galerijen op donderdagavond open blijven tot 9 uur. Eventuele vernissages vallen wonderwel met de nocturne samen, dus ook wie graag een glas drinkt komt aan zijn trekken. Maar ons was het uiteraard louter om de kunst te doen. De meest bekende galerij is wellicht Zeno X, dus daar trokken we eerst naar toe. Ook al omdat de galerij momenteel haar 25-jarig bestaan viert met een overzicht van de artiesten die ze vertegenwoordigt. En zoals iedereen weet zijn dat nogal kleppers: Luc Tuymans, Michael Borremans, Dirk Braeckman etc. Het bijhuis (Zeno X storage) hebben we niet bezocht, maar we kunnen niet zeggen dat we geen kleppers gezien hebben: het alfabet van Rombouts, De Diagnostische Blik van Tuymans, twee schilderijtjes van Borremans, een toepasselijke installatie van Guillaume Bijl, een werkje van Marlene Dumas, een doek van Raoul De Keyser, een lichtbak van Annemie Van Kerkhoven. In afmetingen allemaal bescheiden werk want de galerij is nu ook weer niet zo groot. Ook hing er werk van onbekende namen zoals Johannes Kaers, Michel François: niet alles wat Frank Demaegd aanraakt verandert dus in goud. Een verdere exploratie van de straten tussen de Leopold De Waelplaats en de Vlaamse Kaai bracht ons eerst bij het werk van de schilder Christophe Malfliet in de Dagmar de Pooter galerij. Aan zijn kostumering en die van het publiek kon je zien dat hij uit de modewereld komt. Ook het materiaal waarop hij schildert wees in die richting, het leek eerder een soort gaas dan het klassieke linnen of katoen. Heel kleurig en decoratief verwerkte beelden uit het tijdperk van Nonkel Bob, zoals de titel Vrolijke Vrienden wel al liet vermoeden. Sommige werken waren echt veel te druk, maar een paar zou ik zo afgehaakt hebben om mee naar huis te nemen. Omdat dat toch niet zou mogen en we bovendien zelfs geen drankje kregen (wellicht waren we fout gekleed), trokken we al snel naar de Pourbusstraat. Daar zijn niet minder dan vier galerijen die we allemaal hebben bezocht. Wat mij vooral zal bijblijven is ons bezoek aan de galerij Geukens & De Vil, waar werk hing van de hand van Marie-Jo Lafontaine. Daar was een dure receptie aan de gang die ongewild een treffende illustratie vormde bij het getoonde werk. Dat bestond uit fotomontages van personen met dierenmaskers in stedelijke landschappen, volgens Lafontaine zelf een aanklacht tegen het masker waarachter we ons in de omgang met anderen meer en meer verschuilen. Een betere typering van de genodigden was echter niet te bedenken: wat we zagen waren designer-clothes, accessoires van bekende luxe-merken, diverse interessante brillen, face-lifts, hair-do’s, small-talk en al de rest waarachter de welgestelde Antwerpenaar zijn eigen schamele zelf verstopt. Wij daar dus vlug weer buiten, alweer zonder dat ons iets te drinken was aangeboden (dus toch fout gekleed). In de andere galerijen was vooral conceptueel werk te zien: een expo van Paul Casaer die letterlijk over het niets ging (dit is geen grap), een verhaal over genetologisch onderzoek (The Science of First Things), opgeschoten aardappelen in keramiek en dergelijke meer. Nog ergens een paar kleurige abstracte schilderijen die niet zouden misstaan in een Antwerpse loft, maar toen was het 9 uur en tijd om huiswaarts te keren. Althans voor mij, want een van mijn kunstvrienden trok nog naar een feest in het Fotomuseum ter gelegenheid van het 12de nummer van KunstHart. Een mooie aanleiding voor nog meer cultuurparticipatie!