Beeld en woord, woord en beeld

Sommige schilderijen vertellen een verhaal, je kijkt ernaar en je ziet vanalles gebeuren. Het kan ook dat een verhaal een schilderij maakt, dat het erop geïnspireerd is. Bij Jan Van Imschoot gebeuren beide tegelijk. De werken die hij toont in Baronian Francey vertrekken van een verhaal, maar de schilderijen roepen bij de kijker ook nieuwe verhalen op. Het verhaal gaat over de praktijk om kinderen aan hun armen of benen door de lucht te zwieren of zelfs in de lucht te werpen. Dat zou goed zijn voor de reflexen. Op de werken staan gespierde mannen in onderlijf die met lieve kindjes met krulhaar zwaaien. Een verhaal dat dankzij de hand van Van Imschoot mooie beelden oplevert. De mannen hebben stevige benen en grote voeten, sommige hebben er zelfs meer dan twee. De kindjes zien er schattig uit in hun broekjes of pakjes en met hun blozende wangen. Van Imschoot schildert schetsmatig, je ziet de lijnen nog staan. Hij gebruikt aardkleuren en synthetische kleuren dooreen in een evenwichtig geheel, daartoe zet hij soms opzettelijk ergens een vlek of een veeg. De grond waarop de mannen staan zorgt voor een mooie vlakverdeling evenals de cirkels en strepen op de achtergrond (een waterrad volgens de tekst) en de afplakstroken. De werken zijn ook groot, ze zijn zeer aanwezig. Maar dan komt stap twee. Als kijker bekruipt je toch het gevoel dat er met de kinderen gesold wordt, dat je dat smijten met kinderen voor hetzelfde geld mishandeling zou kunnen noemen. Iedere ouder weet dat je een baby niet mag "schudden". Wat als je zo'n kleine zijn arm of been loslaat of als je een in de lucht geworpen kind slecht opvangt? Van Imschoot geeft ons alvast een mogelijk antwoord, de titels van de expo is namelijk "Repercussions". Misschien houden de kinderen er iets aan over. Er is ook een schilderij waar een tekst opstaat die op het eerste zicht niets met het beeld te maken heeft, maar eigenlijk toch weer wel want hij gaat over schilderen. En zo laat Van Imschoot beelden woorden opwekken en woorden beelden. Een praktijk, zo zegt hij zelf, die ooit door de Hollandse meesters is gestart en waarmee veel later onder andere Magritte iedereen beetnam. Goede schilderijen zijn niet eenduidig, ze zetten zowel aan tot kijken als tot denken. In elk geval vond ik de werken op deze expo veel beter dan "Die Wasserrueben und der Kohl" waaraan Van Imschoot eerder dit jaar deelnam. Toen was er teveel om over na te denken, maar te weinig om te bekijken. Er is op dit moment trouwens ook werk van hem te zien in Aeroplastics in Brussel en in het CC in Mechelen, in beide gevallen als onderdeel van een groepstentoonstelling. Bij Aeroplastics hangen enkele oudere werken van Van Imschoot, maar het opzet van die tentoonstelling was zo compleet anders dat ik het er liever eens in een ander bericht over heb. Er is binnenkort trouwens nog een expo van Jan Van Imschoot, in galerij Charlotte Moser in Genève. Wat daar te zien zal zijn is niet duidelijk, misschien de schilderijen die bij het intverview met Van Imschoot in Kunsthart staan afgedrukt?